“Α..είναι δύο”, είπε με απόλυτη φυσικότητα ο γιατρός που μου έκανε τον υπέρηχο…”Ένα, δύο! Τα βλέπετε;” Ποτέ δεν θα ξεχάσω το χώρο, τη φυσιογνωμία του γιατρού, το ψύχραιμο, αλλά χαμένο βλέμμα του άντρα μου, και κυρίως το δικό μου σοκ και το κλάμα που ακολούθησε. Χιλιάδες σκέψεις περνούσαν γρήγορα απ’ το μυαλό μου, και εγώ προσπαθούσα να τις βάλω σε μια τάξη και να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Μάταια…με είχαν πλημμυρίσει φόβοι και αγωνία. Πώς θα τα καταφέρουμε; Ο ερχομός…